Fragment uit het tweede boek!
De verschijningsdatum van het vervolg op "Nylholuna" is inmiddels wel heel dichtbij. 21 juni! Dat is deze week vrijdag al!
Ik wil graag een fragment laten zien dat in het tweede boek voorkomt, zodat je er weer even in kunt komen. Het is het directe vervolg op waar het was gebleven bij de cliffhanger van deel 1!
Hierbij het begin van Nylholuna 2 - Een dolk met een gelofte:
Julia zat op de koude stenen vloer van de cel. Aan het constante geluid van geroezemoes afkomstig van de misbaksels die hier ook opgesloten zaten en de vreselijke stank was ze nog steeds niet gewend geraakt. Aan het gif ook niet.
Nagelbijtend peinsde ze over van alles en nog wat. Over Luvon, of hij wel op tijd zou zijn. Hij was nu al een kwartier weg.
Over het gif, dat almaar dieper en dieper in haar huid zakte en zich steeds verder verspreidde, als een trage maar loodzware energie.
Over Sylvar, want hij zag er met de seconde beroerder uit. Hij was zelfs op de vloer gaan liggen met zijn ogen dicht. Dat kon nooit een goed teken zijn.
Over Aiden, die standvastig rechtop bleef zitten, maar Julia wist dat het gif hem ook zwaar viel.
Over zichzelf, want ze voelde zich steeds slapper en betrapte zichzelf steeds vaker op het volledig gedachteloos voor zich uit staren zonder dat ze er iets aan kon doen.
Niet alleen de binnenkant van haar hand, maar haar hele onderarm was zwart en een plek op haar linkerarm was ook groter geworden. Haar oogleden voelden zwaar en haar ogen waren droog.
Het was muffig in de cel en het rook er naar rottende dingen. Ze had zelfs een paar keer moeten kokhalzen, maar er kwam niets uit omdat er simpelweg niets te braken viel.
Haar maag was leeg en ze voelde zich hol van binnen. Af en toe trok het pijnlijk samen, om dan tot de conclusie te komen dat er niks in zat. En dan nog niet gesproken over het feit dat ze doodmoe was.
Het was het gif dat haar ervan weerhield om te gaan slapen. Het idee dat ze ieder moment kon sterven – het idee dat Sylvar en Aiden net zo goed ieder moment konden sterven.
Ze probeerde de tijd bij te houden, ook al vertraagden haar gedachtes en kon ze niet meer goed nadenken. Hoe lang waren ze al vergiftigd met het Schaduwgangersgif?